“Oma ligt in de lade”
De as van o(ma) stond al jaren niet in de woonkamer. Uitstrooien wilden we niet, dan bleef er niets tastbaars over. Maar om die urn nu in de woonkamer te hebben staan, als een soort niet subtiele reminder om ons elke keer weer te herinneren aan het feit dat ze er niet meer is, zagen we ook niet zitten. Een sieraad of een tatoeage met haar as was ook niets voor ons. Daarom zette we haar maar in ruimte waar we niet zo veel kwamen, dan was ze er wel, maar niet zo aanwezig.
Eigenlijk is de manier waarop we in onze samenleving met de doden en dus ook met de as van onze doden omgaan heel bijzonder. Ten tijde van de kerkelijke invloed legden we de doden tot rust als we ze in het graf legden, wanneer we ze uitstrooiden op een plek dichtbij het crematorium, of de urn bijzette in een urnenmuur. Die urn had vooral als functie om de as te beschermen tegen invloeden van buitenaf. Waar we vroeger geloofden dat de doden op een betere plek belandden en hen een fijn leven in het hiernamaals toewensten, is het idee van een hemel en hel met de secularisatie veelal niet meer geloofwaardig.
Die urn nemen we dan ook met zijn allen gezellig mee naar huis. We plaatsen de urn bij een zelfgebouwd altaar of strooien de as uit als we het liever niet in huis tentoon willen stellen. De doden zijn voortaan verweven is ons leven.
Maar die urn, die is nog steeds min of meer hetzelfde. Maar waarom is die nooit heel veel veranderd? Dit terwijl de plek waar we onze geliefde bewaren en neerzetten wel is veranderd. Kunnen we de as niet op een andere manier tentoonstellen dan in die urn, op een manier waarop we niet continu herinnerd worden aan de dood van onze dierbare maar wel weten dat ze er zijn?
Vanuit deze basis is blooming ashes ontstaan. Ik wilde in eerste instantie de as van mijn oma uit die la halen en haar een eervol plekje geven in het interieur, zodat we haar met trots laten zien aan anderen en zo samen herinneringen kunnen ophalen. Ik hoop met blooming ashes meer nabestaanden een interieurobject te kunnen bieden waarmee ze hun overleden dierbaren kunnen koesteren en verhalen kunnen ophalen. Dit in de vorm van een interieursieraad, gemaakt van en met de as van overledenen. Om bijvoorbeeld een kaarsje in te branden of de favoriete bloem van u of uw dierbaren tentoon te stellen. Gemaakt op basis van uw wensen. Als subtiele betekenisvolle herinnering aan uw overleden dierbaren maar bovenal ook een mooi, subtiel en tijdloos object om voor altijd te kunnen koesteren.
Liefs,
Daphne
“Oma ligt in de lade”
De as van o(ma) stond al jaren weggestopt in de kelder. De urn zat in een lade met een stapel boeken erop. Uitstrooien wilden we niet, dan bleef er niets tastbaars over. Maar om die urn nu in de woonkamer te hebben staan, als een soort niet subtiele reminder om ons elke keer weer te herinneren aan het feit dat ze er niet meer is, zagen we ook niet zitten. Een sieraad of een tatoeage met haar as was ook niets voor ons. Daarom zette we haar maar in de kelder, dan was ze er wel, maar niet zo aanwezig.
Eigenlijk is de manier waarop we in onze samenleving met de doden en dus ook met de as van onze doden omgaan heel bijzonder. Ten tijde van de kerkelijke invloed legden we de doden tot rust als we ze in het graf legden, wanneer we ze uitstrooiden op een plek dichtbij het crematorium, of de urn bijzette in een urnenmuur. Die urn had vooral als functie om de as te beschermen tegen invloeden van buitenaf. Waar we vroeger geloofden dat de doden op een betere plek belandden en hen een fijn leven in het hiernamaals toewensten, is het idee van een hemel en hel met de secularisatie veelal niet meer geloofwaardig.
Die urn nemen we dan ook met zijn allen gezellig mee naar huis. We plaatsen de urn bij een zelfgebouwd altaar of strooien de as uit als we het liever niet in huis tentoon willen stellen. De doden zijn voortaan verweven is ons leven.
Maar die urn, die is nog steeds min of meer hetzelfde. Maar waarom is die nooit heel veel veranderd? Dit terwijl de plek waar we onze geliefde bewaren en neerzetten wel is veranderd. Kunnen we de as niet op een andere manier tentoonstellen dan in die urn, op een manier waarop we niet continu herinnerd worden aan de dood van onze dierbare maar wel weten dat ze er zijn?
Maar die urn, die is nog steeds min of meer hetzelfde. Maar waarom is die nooit heel veel veranderd? Dit terwijl de plek waar we onze geliefde bewaren en neerzetten wel is veranderd. Kunnen we de as niet op een andere manier tentoonstellen dan in die urn, op een manier waarop we niet continu herinnerd worden aan de dood van onze dierbare maar wel weten dat ze er zijn?
Vanuit deze basis is blooming ashes ontstaan. Ik wilde in eerste instantie de as van mijn oma uit die la halen en haar een eervol plekje geven in het interieur, zodat we haar met trots laten zien aan anderen en zo samen herinneringen kunnen ophalen. Ik hoop met blooming ashes meer nabestaanden een interieurobject te kunnen bieden waarmee ze hun overleden dierbaren kunnen koesteren en verhalen kunnen ophalen. Dit in de vorm van een interieursieraad, gemaakt van en met de as van overledenen. Om bijvoorbeeld een kaarsje in te branden of de favoriete bloem van u of uw dierbaren tentoon te stellen. Gemaakt op basis van uw wensen. Als subtiele betekenisvolle herinnering aan uw overleden dierbaren maar bovenal ook een mooi, subtiel en tijdloos object om voor altijd te kunnen koesteren.
Liefs,
Daphne
